Elke voedselbank klant heeft zijn eigen verhaal. Floris Bijlsma beschrijft in de Vierklank van 25 juni het verhaal van Johan, klant bij Voedselbank de Bilt.
Levensmiddelen halen bij de Voedselbank De Bilt is voor niemand een droom. Maar het kan wel een uitkomst zijn. Voor Johan is het werkelijkheid en hij vertelt hoe het zo heeft kunnen lopen.
‘Mijn baan bij een bedrijfscatering is nooit een vetpot geweest. Maar dat was nog te overzien, ook met de kinderen. Mijn vrouw en ik hadden alles nog net op een rijtje. We konden de rekeningen betalen en leefden eenvoudig. Daar was niets mis mee. De problemen begonnen toen ik ziek werd waardoor ik mijn werk niet meer kon doen. Door een beschadiging van mijn ruggenmerg als gevolg van een ongeval kon ik niet meer lang staan. Thuis ontwikkelde ik depressieve klachten. Ik werd nog passiever dan ik al was door mijn beperkte energie. Mijn vrouw zat niet te wachten op de passieve man die ik geworden was en is bij me weggegaan. De kinderen bleven bij mij wonen. Dat werd erg zwaar, omdat het inkomen van mijn ex-vrouw wegviel. Zij droeg nauwelijks financieel bij aan de opvoeding van en zorg voor de kinderen. Onder het mom van een reorganisatie ben ik ontslagen en kwam ik in de WIA terecht. Daardoor had ik nog 70% van het oorspronkelijke inkomen dat al beperkt was. Ik raakte verstrikt in een fuik.
Huur
De huur stijgt elk jaar en de energiekosten met een heel gezin zijn fors hoezeer we ook proberen daarop te bezuinigen. Door creatief met geld om te gaan, kon ik alle rekeningen nog betalen. Ik heb nooit in de schuldsanering gezeten. De kinderen leven heel zuinig. We hebben nergens rekeningen uitstaan bij postorderbedrijven. Ik heb een oud gsm-toestel waar ik de voicemail nooit van afluister, want dat kost geld. Dat levert wel eens scheven ogen op bij mensen die verwachten dat ik wel berichten afluister, maar de meesten weten inmiddels wel waarom ik dat nooit doe. Familie of bekenden nodigen ons soms uit om bij hen te eten. We gaan als gezin nooit naar een pretpark, maar wel met bekenden naar een park in de buurt waar we dan allemaal iets meenemen zoals een pak sap. Dan hebben we het ook gezellig. Ondanks de creativiteit en strikte omgang met financiën had ik gewoon niet meer genoeg geld om eten te kopen voor ons.
Voedselbank
Van de Voedselbank had ik wel eens gehoord, maar het is nooit in mij opgekomen dat ik daar een beroep op zou kunnen doen, hoe nijpend onze situatie ook was. Ik dacht altijd dat je dan minstens in de schuldsanering moest zitten. Bovendien vind ik dat je zelf je problemen moet oplossen. Zo ben ik. Dus de Voedselbank kon nooit voor mij bedoeld zijn. Achteraf is het ook een mentale barrière geweest voor mij. Ik wilde niet onder ogen zien hoe ik er eigenlijk echt voor stond. Op een dag las ik in de krant een stukje over de Voedselbank. Daarin stond dat er een beroep gedaan kon worden op de Voedselbank als een alleenstaande minder dan € 180,- aan leefgeld per maand overhoudt, een stel minder dan € 240,- en daar- bij per kind onder de 18 jaar minder dan € 50,-. Dat maakte veel indruk, want ik wist dat ik ver onder die grens zat. Toen ik dat had gelezen, heb ik mij aangemeld bij het maatschappelijk werk. Zij hebben mijn financiële situatie onderzocht en geconcludeerd dat ik inderdaad aanspraak kon maken op een wekelijks pakket met levensmiddelen van de Voedselbank. We eten nu gezonder dan in de periode daarvoor, meer groente en meer vitamines. Dat is met kinderen in de groei wel belangrijk. Ik ben daarom ontzettend dankbaar dat dit op mijn pad is gekomen.
Rouw
Voor mij was het een rouwproces om te erkennen hoe mijn situatie eigenlijk was en nog steeds is. Maar ik ben gaan inzien dat mensen zich niet hoeven te schamen voor gebruik van de Voedselbank. Het komt ook in onze welvarende samenleving voor dat mensen korte of langere tijd echt niet uitkomen met hun geld door een samenloop van omstandigheden waar ze lang niet altijd schuld aan hebben. Dat is nog altijd een taboe, maar ik ben ervan overtuigd dat acceptatie van dat gegeven de beste basis is om eruit te komen. Het heeft mij rust gegeven dat ik niet meer constant stress heb hoe ik aan eten moet komen. Ik kan mij daarom oriënteren op de moeilijke vraag hoe er structureel verandering in mijn situatie kan komen, zodat ik mij weer zelf kan redden.
Bron :DE VOEDSELBANK HOORT ERBIJ – DE VIERKLANK, 25 JUNI 2014
